Ostatnia część z Teodorem Ruckim jest kapitalnym zwieńczeniem trylogii chicagowskiej. Nie ukrywam też, że osobiście jest mi trochę szkoda, że to już koniec tej serii, która niezwykle przypadła mi do gustu. Zacznę od tego, że dwie pierwsze części były i są wciągające, natomiast ostatnia część wciąga bardzo mocno od pierwszej strony, co jest związane ze świetnie przemyślaną fabułą. Akcja przebiega bardzo wartko, w trakcie której ciągle coś się dzieje, przy czym nie ma żadnych zbędnych wątków, a tym samym od powieści trudno jest się oderwać na dłuższy czas, zwłaszcza że z dużą uwagą śledzi się rozwój gangsterskiej działalności głównego bohatera i to jak się ona zakończy. Podobnie jak w poprzednich częściach autor znakomicie zadbał o oddanie realiów oraz zwyczajów, jakie panowały w USA w latach 20, które są niezwykle wyraziste, ukazując zarazem, że świat gangsterski rządzi się swoimi twardymi prawami. Wyjątkowy klimat, jaki panuje w książce powodował, że momentami czułem się jak podczas oglądania kultowych seriali gangsterskich takich jak Peaky Blinders czy Zakazane Imperium, a nadto nie można też zapomnieć o bardzo umiejętnym łączeniu zdarzeń historycznych (m.in. prowadzenie interesów Teo Ruckiego z Alem Capone) z fikcją literacką. Jeśli chodzi zaś o Teodora Ruckiego, to jest on już zupełnie inną postacią niż w dwóch pierwszych częściach. Początkowo stróż prawa, teraz jest poturbowanym psychicznie gangsterem stojącym na czele szajki, który jedynie o czym już marzy to zemścić się na tych, którzy przyczynili się do śmierci jego żony i zemsta jest także tym co go pcha naprzód.
Reasumując ,,Blady Świt'' jest mocnym i godnym zakończeniem trzyczęściowego cyklu chicagowskiego, jak również moim zdaniem zasługuje na miano jednej z najlepszych powieści kryminalnych 2024 roku. Z niecierpliwością będę też czekać na to, co nowego Grzegorz Dziedzic zaserwuje w najbliższym czasie.
Comments